कोरियामा दर्जनौं नेपाली युवाहरु लाई रोजगारी दीइरहेकि यी नेपाली चेलीको कहानी ‘पढ्नुहोस’

म सर्बप्रथम आफ्नै देशमा हुँदा फलानोको छोरी हुँ, फलानोको श्रीमती अनी बुहारी हुँदै नाता थपिदै जाने एक पात्र थिएँ अनि बन्दथे । मलार्ई यो फलानोको यो हो त्यो हो मा मात्र सिमित हुँन मन थिएन । बिश्वका ती प्रख्यात महिलाहरु रुबी एम। गोर्डिन, एलिन डिभो, सेलिअ विलिमसन, टिजिअना डिअरिङ्ग आदीले आफ्नो समुदाय, क्षेत्र अनि राष्ट्रप्रति गरेका सम्मानीत कार्यबाट उनीहरुको उचाईको चर्चासँगै म उनीहरु बन्न नसके पनि बन्ने कोसिस गर्नुपर्छ भन्ने सपना पालिरहेकी हुन्छु तर सफलताको त्यो सपनालाई प्राप्त गरेकी छैन सायद सफलता उचार्ईमा नै हुन्छ होला त्यसलाई चुम्न म हरेश कहिल्यै खान्न र खान पनि नपरोस् ।’

आज भन्दा ३६ बर्ष अगाडी तनहुँको माझकोटमा जन्मिएकी बिन्दु मल्ल तनहुँमा कहलीएका दुर्गा बहादुर मल्ल ठकुरी खानदानभित्रकी एक्ली सन्तान थिईन । उनको परिवारभित्र उनी छोरी भएर जन्मिएपनि छोरा सरह सम्मान पाईन् । कुनै कुरामा परिबन्ध र घेरा तोकिएन । अनि यो ठिक, त्यो बेठिक भन्ने बर्गीकरण पनि गरिएन । जे राम्रो लाग्छ त्यो गर्न उनलार्ई स्वतन्त्रता थियो, जसले गर्दा बिन्दु मल्लमा मात्र सिमित उनि बाबामामुले आशा र भरोसा गदै देशको लागि पनि केहि गरेस भन्ने आशिष सहित आस्था बिन्दु मल्लबाट परिचित हुँन पुगिन् ।

जेभिएर एकेडेमीबाट बिज्ञानमा स्नातक एंवम् त्रिभुबन बिश्वबिद्यालयबाट बाताबरण बिज्ञानमा स्नाकोत्तर गरेपछि जे-जे भोग्नुपर्छ तयार छु भन्दै एकाएक उनले आफ्नो दिमागलार्ई एकै चौटी ३६० डिग्रीमा घुमाएर कुनै बेला नेपालले केहि खाद्य सहयोग गरेको देश दक्षिण कोरिया पुगिन् । कोरियाको सउलको कफी टेम्पल क्याफेको अफोगेटो कफीको स्वादमा उनले जिबनका टर्निङ्ग प्वईन्टलाई ब्याख्या गरिरहँदा बिख्यात साहित्यकारले लेखेर तहल्कै मच्चाएको नोभेल्समा रहेका पात्रको कहानी भन्दा कम थिएन त्यो कथा जुन जो कोहीको लागी प्रेरणा हुँन सक्दथ्यो ।

उनले बिगत खोलिन् – ‘अ मैले भन्नै भुले एउटा नेपाली उखान छ नी म “ताक्छु मुढो बन्चरो ताक्छ घुँडो” त्यस्तै गरेर आफ्नै कुल-कुटुम्ब भित्रको जीबनसाथी रोज्नुपर्छ भन्ने बिचारलार्ई लात मारिदिए र अन्तरजातिय प्रेममा परें । अनी सोचें परिबर्र्र्तन मैले गर्ने हो यसलाई यथार्थमा बदल्नै पर्छ भन्दै त्यो प्रेमलार्ई बिबाहमा सन् २००४ मा परिणत गरें । सायद मेरो यो निर्णयबाट बाबामामुको मन सार्है दुखेको थियो । यसमा बिस्तारै परिबर्तन भयो ।’

उनि थप्छिन् – ‘किताबी ज्ञान जती नै होस त्यो अपुग नै हुँदो रहेछ जब दक्षिण कोरियाको ईन्छन अन्तराष्ट्रिय बिमानस्थलमा झरेपछि आफुले आफैलाई प्रश्न गरें अवसरको प्रचुर सम्भाबना भएको देशमा केहि नदेखेर ठुलो जेटको शयर गर्न मरिहत्ते गरेपछि अब आफुलाई जिरोबाट काउन्ट गर्नै पर्छ । न त स्नातक न त स्नाकोत्तर । कोरियाको ईह्वा वुमन्स युनिभर्र्सिटीबाट जब र्ईन्जिनियररिङ्ग कोर्ष सफलताका साथ सम्पन्न गरेपछि बल्ल सम्झिएँ संघर्ष बिनाको जीबन के जीबन ?

एउटा हाते ब्याग अनि लगेजमा आफ्ना केहि लत्ताकपडा र मामुले बनाईदिएको कोशेली बाहेक सबै मैले केहि गर्नुपर्छ भन्ने वजनदार भारी थियो त्यो लगेजमा, मामुले बनाएको कोशेली सक्कीसक्दा तिनै केहि गर्नुपर्छ भन्ने वजनदार भारी बढीरहेका थिए । सन् २००९ मा एउटा सानो ज्योती रेष्टुरेन्ट खोलेर अगाडी बढें तबसम्म म आमा बनीसकेकी थिएँ ।

अन्त्यमा उनले थप्छिन् – ‘म जती सम्पन्न किन नहुँ म नेपाली भनेर चिनिनुलाई गर्बिलो ठानेर छाती फुलाउँनुलाई खुसी मान्दीन । पासपोर्ट बोकेर जेटमा संसारका जुनसुकै कुनाको शयर गर्दैमा आत्मसन्तुष्टी मलाई हुँदैन भोलीका दिन देशप्रति मैले मेरो जिम्मेबार कुशलतका पूर्वक निर्वाह गर्न सकें भने मात्र म पक्का नेपाली नत्र के नेपाली । साझा सवाल डटकम बाट ।